فرض کن شما رزمی کار قوی ای باشی.
اینطور بدنت سالم و قوی است.
و از خیلی لحاظ میتوانی شرایطی را تحمل کنی که افراد عادی نمیتوانند.
مثلا نیازی نداری که روزها و شبها خانه ات خیلی گرم و نرم باشد.
چون از کمی سرما یا گرما یا زبری، رنج زیادی نمیبری، و بیمار نمیشوی و صدمه نمیبینی، حتی ممکن است سالم تر و قوی تر شوی، بخاطر اینکه با بقیهء محیطها و بقیهء زندگی و دنیا و واقعیت هایش هم سازگارتر و آماده تر هستی.
اینطور مصرف گازت هم کمتر میشود و مبلغ قبض گاز کمتر میاید
در نتیجه نیازت به پول هم کمتر میشود.

خلاصه من بخواهم مثال بزنم زیاد میشود زد مثالهای زیاد و ظریف اما واقعی و مهم.
درکل کنگفو روش خوبی برای زندگی است.
برای کم کردن وابستگی های مادی ما به قدرتها و منابع برونی و دست دوم.
هرچه استقلال بیشتر بهتر. غیر از اینست؟
چه بهتر که همه چیز از خودمان، یا در خودمان، باشد.
نه؟

کنگفو هنر هماهنگ شدن با قانون قدرت و خشونت و شجاعت است.
هماهنگ شدن با واقعیت جهان و زندگی ما.
پس مسلم است که میتواند، نه اینکه لزوما برای همه و همیشه اینطور باشد، اما این پتانسیل را دارد، که کیفیت زندگی ما را بسیار بالاتر ببرد.
کنگفو روبرو شدن مردانه، مستقیم و بهینه، با واقعیت است.
هیچ چیزی اینقدر کارایی ندارد.
هرچند بعضی روشهای دیگر هم هست که خیلی تفاوت دارند یا حتی معکوس بنظر میایند.
مثلا آنهایی که با ضعیف کردن جسم، با ریاضت کشیدن، کم غذا خوردن، کم کردن سوخت و ساز بدن، مراقبه کردن میخواهند به این کم نیازی و مقاومت و پیشرفت روحانی برسند.
من نمیدانم، نمیتوانم اثبات کنم، که کدامیک بهتر است، و اصلا اینها با هم چه رابطه ای دارند، آیا حقیقتا متضادند یا نه، ولی بهرحال من کنگفو را انتخاب میکنم. من قوی تر شدن را انتخاب میکنم. هرچند نیاز به منابع برونی بیشتری دارد، و شاید عمر آدمی اینطور کوتاهتر باشد (هرچند شک دارم).
من روحیهء جنگندگی دارم.
وجودم از من خواست که برای خوشبختی خودم تلاش کنم.
این خواسته با اینکه دچار رکود شوم، فکر نکنم، فعالیت نکنم، کند شوم، چندان سازگاری ندارد.
اینکه این همه زمان و فرصت را هزینهء این آزمون کنم، منتظر باشم ببینم بالاخره درست است یا نه و به چه نتیجه ای میرسد یا نمیرسد، بنظر من عاقلانه نمی آید.