هویدا یکی از مردان سیاسی ماندگار در تاریخ ایران است. در دوره هویدا هم مثل همه دوران ها، شکنجه و زندانی سیاسی و غیره بعنوان لکه ننگ دولت ایران به چشم میاد. هویدا در دورا نخست وزیری، گوش به فرمان شاه بود ولی در پایان کار قربانی بی سیاستی ها و خطاهای شاه شد.

عجیبه که هویدا در روزی که همه فرار کردند و او زندانی خانه های امن ساواک بود، فرار نکرد و خودش رو به رژیم تازه به دوران رسیده اسلامی از طریق داریوش فروهر تسلیم کرد. من حدس میزنم این عدم فرار وی به خاطر این بوده که فکر میکرده نقطه سیاهی در کارنامه اش وجود نداره و انقلابیون انسان تر از این هستند که بی دلیل اعدام کنند.

مصاحبه با هویدا در دورانی که در زندان های انقلابیون گرفتار بود. جالبه که از وجود شکنجه در زندان های ساواک اظهار بی اطلاعی میکنه. این سکوتی که از ابتدای مصاحبه میکنه مشخصه که اون رو به این فکر فرو برده که زندانیان سیاسی هم در زندان و در دوران نخست وزیری او همین بلاها رو میکشیدند.