درود، چند سالیه که بین عوام و رسانه ها شایعه شده که قراره تحولات بزرگی توی دنیا اتفاق بیفته و همین کرونا در واقع شروع این ماجراست! شایعه حذف انسان های از کار افتاده، معلول، بیکار، بی سواد، بازنشسته و در واقع انسان هایی که نون خور اضافی هستن و جز بار اضافی کارایی دیگه ای ندارن، حتی یک مستند دیدم که چین یک سری ربات کارگر ساخته و قراره تا چند سال آینده جای میلیون ها نیروی انسانی رو پر کنه!
سازمان های حقوق بشری هم دیگه کاملا مسخ شدن و از همان اول هیچ پخی نبودن و الان به یکباره تبدیل به دم و دستگاه شدن و هر از چند گاهی چندتا بیانیه و مقاله مینوسن و دیگر هیچ!
به هر حال دنیای زیبایی های خودش رو از دست داده و اکثر مردم دنیا نا امنی رو احساس و لمس میکنند.

هرگز در تاریخ شبکه های اجتماعی اینگونه فعال نبوده اند، ازینرو 
به نگر می‌آید همه‌ی چیزهایی که پیش از شبکه‌های اجتماعی بوده اند 
چند برابر شده گشته اند، از جمله "نگرانی‌ها".

یک سوگیری (bias) داریم به نام سوگیری دسترس پذیری،  که شیوه‌ایست که مغز احتمال دو چیز را از روی اینکه کدام آسان‌تر به یاد 
می‌آید می‌سنجد. نمونه‌وار‌:
* من همیشه میان چند صف اونی رو میرم که از همه بیشتر طول میکشه‌‌‌! 
‌‌
کس زمانهایی که در صف زود کارش راه افتاده را بخوبی یادش نمی‌آید،  
ولی هربار که معطل شده را بخوبی به یاد می‌آورد،  ازینرو یاده های 
دومی سنگین‌تر و پرشمار‌تر می‌شوند و بنادرستی میپندارد که "بیشتر زمان‌ها" در صف معطل شده است،  هنگامیکه در واقعیت می‌تواند هتا 
بیشتر زمان‌ها صفهایی را گزیده باشد که تندتر نیز بوده اند.


این سوگیری در ترکیب با سرشت خبرها،  به این چم که خبر چیزی‌ست
بیشتر زمان‌ها ناگوار مانند "هفته‌ی پیش زمینن لرزه آمد‌" تا"سه هفته‌ی پیش
هوا بسی بارانی و دلچسب بوده‌اند‌" یک بستر خوبی برای رشد بدبینی
و تیره و تار دیدن آینده فراهم می‌کنند‌: هر چه بیشتر خبرها را دنبال کنید
بیشتر میباورید که همه چیز دارد به سوی سرنگونی و تباهی پیش میرود.